راههای هدایت انسان ...
راههای هدایت انسان به سوی خوبی ها وخیر به دست خداست،آنگاه که انسان ها در کمال پریشانی وسرگردانی به دنبال چاره هستند وهر راهی را تجربه می کنند تا به مقصود خویش رسند،خداوند در اوج نا امیدی واز راهی که آنها گمان نمی بردند،دستشان را می گیرد وچراغ هدایت را به ایشان نشان می دهد.خاطره زیر یکی از هزاران مواردی است که هرروز در زندگی آدمیام اتفاق می افتد ونشان می دهد که چگونه وقتی خداوند اراده کند کاری را انجام دهد آن را به سر انجام می رساند وهمه اسباب نیز در اختیار او قرار می گیرند.
اوایل پیروزی انقلاب در ماه مبارک رمضان در سپاه پاسداران مشهد مشغول تبلیغ بودم.بحث من پیرامون معنای ایمان ونقش معجزه گر آن در زندگی انسان بود.صحبتم به اینجا رسیده بود که ایمان یعنی به قدرت بی انتهای خداوند اعتماد داشتن واطمینان به کسی که همه اسباب به دست اوست.توکل نیز در معنای ایمان مندرج استوایمان بدون توکل معنا ندارد،در واقع هر کس به همان مقدار که امورش را به دست خدا می سپارد وبه او اتکال واطمینان دارد،ایمان نیز دارد.در این هنگام خواستم بحث خود را با ذکر مثالی روشن تر بیان کرده باشم از این رو مثالی که بیان کردم در ظاهر هیچ ارتباطی با کار جمع حاضر در آنجا ومشکلات آنها نداشت.
مثلاَطلبه ای قصد دارد برای ادامه تحصیل وفراگیری بیشتر علوم دینی به قم عزیمت کند،امّا هرگاه مشکلات هجرت به قم را در ذهن خود تصور می کند،مثل:نداشتن شهریه ومسکن و…،او را از رفتن باز می دارد،امّا اگر این طلبه این طور فکر کند که رزق هرکس بدست خداست واین رزق از عرش به انسانها نازل می شود واینگونه نیست که خداوند رزق اورا در مشهد بدهد وهرگاه از این جا رفت در های رحمت بر او بسته شود.بلکه خداوند قادر رزّاق همه جا حضور دارد وتغییر مکانها وزمانها در اراده او تأثیری ندارد.مثال خود را بیشتر توضیح دادم وبحث را تمام کردم.سال ها از آن واقع گذشت .روزی در قم طلبه محترمی به دیدنم آمد وبعد از احوالپرسی گرمی که کرد گفت:گفتار شما در زندگی من بسیار سرنوشت ساز بود ومسیر زندگی مرا عوض کرد،من با تعجب گفتم:امّا من شما را نمی شناسم .گفت:درست است اما داستان از این قرار است که:روزی در ایام ماه مبارک رمضان برای انجام یک کار اداری به سپاه پاسداران مشهد آمده بودم،کارم تمام شده بود و می خواستم برگردم که دیدم وقت نماز است. گفتم بهتر است نمازم را اول وقت در همان جا بخوانم،شما نمازرا که خواندید به سخنرانی پرداختید،من در مشهد درس طلبگی می خواندم وبسیار دوست داشتم تا برای موفقیّت بیشتر عازم قم شوم معارف دین را فراگیرم امّا هرگاه قصد مهاجرت می کردم،حجم عظیمی از مشکلات در ذهنم ترسیم می شد ومرا از رفتن باز می داشت.همان مشکلاتی که شما در آنجا بیان داشتید.بد از شنیدن آن صحبت ها عزم خود را جزم کردم وبعد از چند روز با توکّل وایمان راسخ به خدا که او مرا به خودوا نخواهد گذاشت به قم آمدم وبا دستگیری های او تمامی مشکلاتم حل شد وراههای هدایت را به چشم خود دیدم.شنیدن این حرف ها برایخود من که گوینده آن مثال بودم،تاثیر زیادی داشت وبسیار تعجب آور بود!دیدم خداوند چگونه هر کس را که بخواهد در راه اوتلاش کند ،از جاهایی که خودش هم گمان نمی برد،هدایت میکند گویا این حادثه مصداقی ازاین آیات قرآن کریم بود(وَالذین جاهدوافینا لنهدینّهم سُبُلنا) هر کس برای ما تلاش کند راههای هدایت خویش بدو نشان می دهیم(سوره عنکبوت ،آیه69)
(ویرزقه من حیث لا یَحتَسِب)خداوند رزق انسان با تقوا را از جایی که خود گمان هم نمی برد می دهد(سوره طلاق،آیه3)
وشاید همه اینها ثمره نمازی بوده است که او در اوّل وقت خوانده بود.
پی نوشت:محمد عبداللهیان.بشارت .ص39